Cz. 1 Behind blue eyes

Kolejna Kupa (tytuł roboczy, wciąż do modyfikacji), od Łosia tym razem. Takie małe wprowadzenie.

Każda historia ma swój początek, choć tak naprawdę, czy cokolwiek się kiedyś zaczyna i kończy? Niektóre historie kończąc się otwierają nowe opowieści, wciąż podtrzymując obracający się krąg wydarzeń, wytwarzający bohaterów, łotrów i wszystko, co ich otacza. Wszystko jest następstwem i posiada następstwa…

Felus & Łucja

-Teraz wszystko wróci do normy- mówił niski, zachrypnięty głos, rozbrzmiewający echem wśród zamkowych ścian.

-Jesteś pewien, Felusie?- pytał delikatniejszy głos, z żalem i powątpiewaniem.

-Chciałbym być- mężczyzna pochylił głowę ku ziemi- ale wiedz, że musieliśmy to zrobić. Cokolwiek nas teraz spotka, jakakolwiek kara spadnie na nas za nasz występek…-nie skończył- Przecież my tylko chcieliśmy być szczęśliwi. Czy to złe pragnienie?

- Mógłbyś w końcu przestać zasłaniać się szczęściem-mówiła porzucając swój łagodny ton- teraz to nie ma znaczenia.

- Do czego ma doprowadzić ta dyskusja?- mówił również podnosząc głos- Sama uznałaś, ze to najlepsze rozwiązanie!

-Najlepsze, wcale nie znaczy dobre- odparła siadając zrezygnowana na łóżku.

- Teraz musisz odpocząć-mówił beznadziejnym, lecz troskliwym tonem- Za dużo dziś przeszłaś.

Łucja położyła się, nie próbując nawet zaprzeczać, a ten wpatrywał się w jej mokre od łez, szarozielone oczy. Ona zaś odwróciła się w drugą stronę i patrzyła przez okno na zachodzące słońce, by błękit jego oczu nie przywracał jej wciąż od nowa myśli o zbliżających się konsekwencjach dokonanego czynu.

W krainie, w której żyli panował dobrobyt. Można by powiedzieć, że każdy starał się żyć swoim normalnym życiem, nie zawadzając nikomu i niczemu. Całe miasto tętniło, wypełnione pospolitymi grzesznikami, pewnymi swojej wyjątkowości, czyli ludźmi, których każdy z nas spotyka na co dzień. Lecz nie każdy z nich był tak prosty i zwykły, jakby się mogło wydawać, choć w tej chwili nie wyróżniała ich żadna cecha, ani zdolność, ale parszywie wyniszczające poczucie winy i trudna do opisania bezradność, w złych wyborach, których się dopuścili.

Osiemnastoletnia Pelagia traktowała starszego Felusa jak swojego obrońcę i kogoś w rodzaju wyznacznika moralności, ale w tej sytuacji widziała, że nawet on stracił zdolność rozróżniania, co jest tak naprawdę słuszne. Była po prostu rozbita.

Marple & Proof

Już o wschodzie słońca chłopcy ochoczo wyskoczyli ze swojej komnaty i biegnąc po zamku budzili wszystkich swoim śmiechem i brzęczeniem zabawkowych mieczy, których ostrza rytmicznie uderzały o siebie. Wpadli na jedne z drzwi, znienacka budząc śpiącego smacznie nauczyciela astronomii, który wydarł się swoim skrzekliwym głosem: „Na jutro, trzy tysiące słów: konstelacje dywinacyjne !” i z powrotem walnął się na łóżko. „Nawet w snach myśli tylko o pracy domowej”- szepnął pod nosem Proof. Nie przerywając pojedynku równocześnie krzyknęli: „Przepraszamy!” i przemieścili się do jadalni budząc po drodze całe pierwsze piętro. W pomieszczeniu stał ogromny mahoniowy stół pokryty już złocistym obrusem. Chłopcy byli pewni, że gdyby nie on ich zjadła walka miałaby swój wielki finał właśnie na tym stole. Nie zważając jednak na tę małą niedogodność walczyli dalej odsuwając krzesła i potrącając coraz to kolejne antyczne, ”niesamowicie drogocenne” posągi.
 Proof był bardzo podobny do swojego brata, chociaż może to Marple był podobny do Proof’a? Tak naprawdę nikt nie wiedział, który z nich urodził się pierwszy, bo byli bliźniakami, podobnymi jak dwie krople wody. Obaj byli wysocy jak na swój wiek i mieli lśniące, kasztanowe włosy, które Proof układał na lewą, a Marple na prawą stronę. Starali się wyglądać inaczej, lecz prawie nigdy im to nie wychodziło.
 Tuż po tym jak zamieszkali w pałacu, Marple śmiertelnie obraził się na Proof’a za to, że wykorzystał ich podobieństwo i zjadł jego śniadanie. Czasem jednak pozwalało mi to uniknąć pewnych przykrych konsekwencji na przykład na sprawdzianach z astronomii, Proof zawsze pisał dwie prace, zaś Marple wyręczał go na algebrze i historii magii. Tym razem zbieżność ich cech nie za bardzo mogła im w czymkolwiek pomóc, bo po raz kolejny, obaj wpakowali się w kłopoty. W całej sali rozległ się przeszywający dźwięk tłuczenia, czegoś, co napewno kosztowało więcej niż byli w stanie zarobić przez całe swoje życie. Powoli odwrócili się, a na ich twarzach rysował się paniczny wyraz przedstawiający coś w stylu: „Coś ty do cholery zrobił, mój bracie, idioto?!”. Długo się nie napatrzyli na tę dziwną, porcelanową wazę, w kolorowe  wzorki, która teraz leżała w drobniutkich kawałeczkach, bo do pokoju wparowała ich mama, siostra, kilka kucharek i natychmiast wszystkie przyjęły taki sam wyraz twarzy jak chłopcy.
Będzie ciąg dalszy. Carry on, Brukselki